Bienvenue à Strasbourg!

Bon soir!

Middels deze blog ga ik proberen jullie enigszins op de hoogte te houden. Ik zal proberen niet in oude patronen te vervallen (Florence) en me aan een maximum aantal woorden te houden!

Vorige week zaterdag kwamen Daniël en ik tegen het einde van de middag aan in Straatsburg, het allerdrukste moment van de week in het centrum. Nadat we (oké, Daniël) ons tussen de winkelende mensen door hadden gemanoeuvreerd en de auto op een straathoek geparkeerd was ben ik snel de sleutel bij de onderbuurvrouw gaan halen. Omdat mijn straat autovrij is en je ook in nabij gelegen straten niet mag parkeren zijn we daarna maar op zoek gegaan naar een (eerst dichtbije en daarna betaalbare) parkeergarage. Het fijne eenrichtingsverkeer in Straatsburg en de hardnekkige tomtom (die ons per se een voetgangersgebied door wilde sturen) zorgden ervoor dat dit een tijdje duurde, maar hé, het was een mooie stadstour. Uiteindelijk is alles gelukt en zondag kon Daniël me dan ook met een gerust hart achter laten (al is het natuurlijk nooit echt leuk).

Ik heb een mooi appartement in het hartje van Straatsburg. Vanaf mijn dakterras kijk ik uit op prachtige Franse daken en de toren van de Dom. Naast een tweepersoonsbed in de slaapkamer beschikt het appartement over een slaapbank in de woonkamer én op zolder, dus ik heb genoeg ruimte om gasten te ontvangen! Momenteel ben ik nog even verwikkeld in een hevige strijd met een penetrante kippensoepgeur in de keuken, maar ik ben vastbesloten die glorieus te winnen. Ook het koken op een elektrisch fornuis vormt een uitdaging, maar al doende leert men. Verder is het appartement een heerlijke plek, waar ik me al behoorlijk thuis begin te voelen.

Ik zal een poging doen om jullie zo kort en duidelijk mogelijk te vertellen wat ik hier nu eigenlijk aan het doen ben. Want volgens mij – en dat kan ik me volledig voorstellen – is dat de meeste mensen niet helemaal duidelijk. Ik loop stage bij de Permanente Vertegenwoordiging van Nederland bij de Raad van Europa. Mijn team werkt dus voor het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken en representeert Nederland bij de Raad van Europa. Dit is een Europese organisatie (GEEN onderdeel van de Europese Unie) die na de Tweede Wereldoorlog is opgericht en zich inspant voor de bescherming van mensenrechten in Europa (en daarbuiten). De Raad van Europa heeft 47 lidstaten (inclusief Rusland en Turkije). Het bekendst zijn voor de meeste mensen waarschijnlijk het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en het bijbehorende Hof (EHRM). Er zijn binnen de Raad van Europa twee hoofdorganen: het Parlementair Assemblee (met nationale parlementariërs uit alle lidstaten) en het Comité van Ministers, het hoogste besluitvormende orgaan. In het Comité van Ministers (CM) nemen officieel alle ministers van Buitenlandse Zaken van de lidstaten plaats, maar omdat deze natuurlijk niet elke week naar Straatsburg kunnen komen zijn er Permanente Vertegenwoordigingen die de ministers vervangen. En bij een van die PV’s, zoals we dat noemen, loop ik stage. Mijn taken bestaan vooral uit het voorbereiden van, bijwonen van en verslagleggen over vergaderingen van het CM en de vele rapporteurgroepen en andere suborganisaties, die ik ook nog lang niet allemaal ken. Over de inhoud van zaken kan ik jullie niets vertellen, want dat is vertrouwelijk, maar ik vind het leuk dat jullie er enig idee van hebben waar ik deze 12 weken mee bezig ben. Wel kan ik jullie verwijzen naar onze facebookpagina, waar interessante dingen gepost worden die (vaak) betrekking hebben op Nederland.

Mijn werkdagen duren van 9 tot 18, met een lunchpauze van ongeveer een uur. Soms ben ik eerder klaar en soms loopt een vergadering uit. De eerste week was heel heftig, ik viel van het ene in het andere en alles was nieuw. Er bestaan zoveel organen, die allemaal bij hun afkorting genoemd worden, en je wordt overspoeld door onderwerpen waar andere mensen van op de hoogte zijn en waar naar wordt verwezen en ik, als nieuwkomer, niets over weet. Mijn collega’s op de PV zijn heel aardig en erg deskundig. Het is nu nog even wennen en aftasten hoe ik alles het best kan doen, maar het gaat vast en zeker goed komen.

Er zijn veel stagiaires van andere lidstaten, die ook bij de meeste vergadering aanwezig zijn en met wie ik hier optrek. Tussen twee (delen van een) vergadering(en) door lunchen we over het algemeen samen en – vooral in de weekenden – doen we samen leuke dingen (althans, dat is wel mijn plan). Misschien gaat dat doordeweeks ook nog wel komen, maar eerlijk gezegd was ik deze eerste week elke dag zo moe als ik thuis kwam dat ik geen pap meer kon zeggen. Af en toe heb ik me nog naar mijn bad (heerlijk!) weten te slepen, waar ik onder het genot van een kopje thee of een wijntje (ik ben immers in Frankrijk) een aflevering Downton Abbey kon kijken, maar tot erg veel meer was ik niet in staat. (Behalve dinsdag, toen ik 2,5 uur boodschappen heb gedaan in een hypermarkt waar ik elk schap ben afgegaan omdat ik anders niets kon vinden.)

Vrijdag ben ik uitgegaan met een aantal medestagiaires, gisteren en vandaag heb ik me heerlijk opgesloten in mijn appartementje om de boel eens goed onder handen te nemen en echt in te richten. Ik had ook niet zo heel veel keuze, want al vanaf zaterdagochtend heb ik geen internet meer en ik heb geen adressen of telefoonnummers van de andere stagiaires, alleen facebook. Mijn internet deed het al niet, dus had ik het wachtwoord van de buren gekregen totdat de universiteit er iets aan kan doen (en natuurlijk is degene die daar over gaat op vakantie in Australië), maar die is er nu ook mee opgehouden. Dus ik zit hier heel primitief routes uit te stippelen op een stadsplattegrond, gok gewoon maar wanneer winkels open zijn en ben afgesloten van de buitenwereld (ik probeer een balans te vinden tussen isolatie en een torenhoge smsrekening). Het is eigenlijk gek hoe afhankelijk je in korte tijd van internet geworden ben. Bij alles wat ik doe denk ik: Oh, dat moet ik even opzoeken. Of, ik moet persoon X nog een berichtje hierover sturen. Ik vertoon serieuze ontwenningsverschijnselen. Wat betreft dat routes uitstippelen: ik ben op raadselachtige wijze nog helemaal niet verdwaald hier in Straatsburg. Elke keer als ik twijfel tussen twee straten, kies ik de goede. En ik onthoud m’n routes ook daadwerkelijk (een unicum!). De zondag van mijn aankomstweekend ben ik de weg naar de PV en naar het Palais de l’Europe, waar de meeste vergaderingen plaatsvinden, gaan verkennen. De volgende ochtend liep ik zonder na te denken in één keer naar de PV!

Nu ik even stop met aan één stuk door typen (want ja, ik typ net zoals ik praat) en naar boven scroll zie ik tot mijn grote schrik dat ik al een hele lap tekst heb geproduceerd. Misschien had ik me voordat ik begon met schrijven ook daadwerkelijk een woordenlimiet moeten stellen. Er is nog veel waarover ik jullie wil vertellen, maar dat bewaar ik dan maar voor de volgende keer!

Nog even een toetje van leuke feitjes:
- De PV heeft een auto met een chauffeur (die tussendoor ook klusjes in de PV doet), dus soms worden we naar een vergadering toe gereden.
- Straatsburg is dé fietsstad van Frankrijk. Ik heb me nog niet op de fiets durven wagen, want het is nogal chaotisch hier dus ik wil eerst de stad op m’n duimpje kennen. En ik moet nog een voorlicht kopen.
- Ze zijn hier heel enthousiast in het vieren van Saint Valentin. Al de hele week voor 14 februari worden er evenementen georganiseerd. Zo kun je op bijzondere plekken dineren, zijn er door de hele stad heen concertjes te vinden, was er een lichtshow vanaf een bepaalde brug én (ik maak geen grapje) was het water van één van de zwembaden deze week ’s avonds roze!

Heel veel liefs uit Straatsburg!
xxx