De afgelopen 6 weken

Bon soir,

Voor de mensen die bang waren dat ik was ontvoerd, m’n vermogen om te typen had verloren of ze niet meer aardig vond: ik kan jullie geruststellen. Een Erasmus light leven in combinatie met een meer dan 40-urige werkweek is nou eenmaal vrij tijdrovend. (Maar daarom zeker niet minder leuk!) En tussen de bedrijven door heb ik ook nog eens veel hoog bezoek uit Nederland mogen ontvangen.

De vorige keer dat ik een blog postte waren de Lisboa meiden onderweg naar ‘Strasbooyah’. Na een voorspoedige rit – het eerste uur in de file én een scheur in de ruit – volgde een weekend vol appel- en ‘druivensap’, croissantjes en gezelligheid! Nienke toonde zich zaterdag uiterst vaardig in het berijden van bergweggetjes (ja, ook Judith is nu op een berg geweest!) en chauffeerde ons veilig naar onze bestemming: Mont Sainte-Odile. Het zijn de locatie en de reusachtige vestingmuur die dit klooster bijzonder maken en voor mij was het heerlijk om na een aantal weken eindelijk eens echt ‘de stad’ uit te zijn. Op de terugweg hebben we nog even een ‘grand tour’ door Obernai gemaakt (lees: we zijn met de auto over het marktplein en langs de kerk gereden en toen hadden we deze ‘tweede grootste stad van de Elzas’ weer gezien). Hierdoor hadden we genoeg tijd om ook de Europese Instellingen nog te bewonderen. Ondanks dat het slechts een stelletje grijze gebouwen is, die in het tijdperk van hun architect misschien nog heel modern waren, maar hun beste tijd nu wel gehad hebben, is het toch leuk om ‘de plek waar het allemaal gebeurt’ eens te aanschouwen. ’s Avonds was het tijd voor een wekelijks in mijn programma terugkerende activiteit: een huisfeest! Conclusies van deze avond: beer pong en parketvloeren zijn niet de beste combinatie, Ieren kunnen niet dansen en als je whisky drinkt in de badkamer met het licht uit kun je de smaak beter waarderen. Zondagmorgen hadden de whiskeydrinkers (Eline en ik bekennen) het iets zwaarder dan de rest, maar nog geen half uur nadat we wakker werden van Nienke, Pauline en Judith, die ons wilden sparen en alvast de stad gingen bekijken, stonden we alweer buiten. Croissantjes en pains au chocolat doen wonderen!

Ik zal niet elke week zo uitgebreid omschrijven als deze, maar zo hebben jullie er een goed idee van hoe mijn weekenden eruit zien. Zondagen zonder bezoek bestaan over het algemeen uit brunchen, door de stand wandelen, een college bezoeken, koffiedrinken of schoonmaken als er een feestje geweest is. En ja, dat gebeurt met enige regelmaat: de Nederlandse (en momenteel door België ‘geco-hoste’) feestjes hebben een goede naam in Straatsburg!

Na een heftig werkweekje – het was CMDH, wat betekent dat het Comité van Ministers de implementatie van uitspraken van het Hof door lidstaten onder de loep neemt, en er moest een Declaratie voltooid worden – stond het volgende bezoek alweer voor de deur: Bart en Daniël! Het was heerlijk om elkaar weer te zien en ik heb enorm genoten van het weekend met mijn mannen, waarin we een heus tripje naar Duitsland ondernomen. Bart beleefde zijn eerste tour-de-france-heuvel-dorpjesmoment, Daniël ontweek de tegenliggers behendig en ik genoot van een enorm glas witte wijn als ‘brunch’ (natuurlijk aan tafel nummer 11). Na een traditioneel potje kolonisten van Catan, een gezellige avond, een mooie stadswandeling en een zondagsbrunch op het dakterras was het voor hen helaas alweer tijd om naar huis te gaan.

In de tussentijd ging het werk allemaal z’n gangetje en ben ik helemaal ingewijd in de geheimen en structuren van de Raad van Europa (want ja, daar heb je echt even voor nodig!). Het weer werd steeds beter en de eerste terrascappuccino’s en lunchwandelingen kondigden zich aan. En wat is Straatsburg mooi in het zonnetje!

Tijdens onze zaterdagtrip naar Chateau Haut Koeningsburg was het helaas wel wat koud. Het lijkt wel alsof er een soort vaste regel is: op vrijdag is het prachtig weer, op zaterdag betrekt de boel en op zondag (precies als mijn visite naar huis gaat) breekt de lucht weer open en is het zelfs nog warmer dan op vrijdag. Gelukkig zaten we dankzij mijn favoriete Europese Italiaan Niccoló en zijn research skills de halve dag in de trein. Samen met Reynout, een Poolse stagiaire en een vriend van Niccoló, die hij had ontmoet in Tokyo en toevallig uit Utrecht kwam, gingen we vol goede moed op pad. Helaas had Niccoló niet helemaal door dat Molsheim en Mullhouse twee verschillende steden zijn en waren we na bijna 2 uur reizen weer terug in Straatsburg. Evenwel, de aanhouder wint en uiteindelijk kwamen we netjes één uur voor sluitingstijd aan bij het bewuste kasteel! De dag werd afgesloten door de beste Chinees uit Straatsburg (echt heerlijk!) en een traditioneel huisfeest.

Na een kleine sprong in de tijd zijn we aangekomen bij Goede Vrijdag, de dag dat ik Daniël en mijn moeder de schrik van hun leven bezorgde. In de vroege middag nam ik het schattige, 60-persoons vliegtuig van Straatsburg naar Amsterdam. Op stoel 12, in de rij met enkele stoelen én bij de nooduitgang vloog ik voor mijn gevoel businessclass en genoot ik voor het eerst in mijn leven van de vlucht. Na een uurtje met prachtig uitzicht werd ik door Tonny opgehaald op Schiphol (want zij had dit plannetje met mij bekokstoofd) om een onthutste Daniël achter zijn computer aan te treffen. ’s Avonds stonden mamma, Bart, opa&oma en Ingrid&Pieter op de stoep voor een heerlijke Mexicaanse maaltijd. Uiteraard begon mamma van de schrik (en hopelijk ook een beetje van blijdschap) te huilen toen ik haar op de schouder tikte en vroeg of ze een wijntje wilde. Het was een gezellig avond! De volgende dag mochten we weer vroeg uit de veren om Rob & Louise op de dijk te onderscheppen voor hun vrijgezellenfeest. De meiden hebben zich, gewapend met handschoen en tok, alle ins&outs van de Krav Maga eigen gemaakt, genoten van lekker eten en een heuze ‘boer zoekt vrouw’ quiz in de Ontmoeting om vervolgens naar Alkmaar te vertrekken. Laat ik over het einde van de avond maar niet al te veel uitweiden (dat weet ik tot nu toe in elk verslag diplomatiek te vermijden) en het erop houden dat het erg geslaagd was! De annulering van mijn vlucht bood me maandag onverwachts ook nog de mogelijkheid een bezoekje te brengen aan Leiden. Zo kwam ik in één weekend viermaal ‘thuis’.

Na een vermoeiende werkweek (zo’n weekend gaat je toch niet in de koude kleren zitten) stond het volgende feest weer op het programma: hoog bezoek van Arjan, Niek, Mark en Lineke! Toen we eenmaal de parkeerplaats hadden bereikt (sms belangrijke informatie nooit naar Arjan) en een paar bakken lasagne hadden verorberd was het tijd voor een fanatiek potje 30 seconds. Mussolini werd een Italiaanse schilder en Albert Heijn een bekende Nederlander, maar ach… zo gaat dat. Arjan was zo vriendelijk geweest zich vooraf in een interessant dagtripje te verdiepen en zoals het een echte geschiedenisstudent betaamt eindigden we bij de resten van een kasteel, dat hij fantasievol tot leven wist te brengen met live demonstraties bij de latrine en met en handgranaat(appel). Ook het eten was een succes: appelkruimeltaart à la Van Straalen (met de slagroom ernáast) en echte Elzasser flammenkuchen. We moesten immers een bodempje leggen voor de komende avond: The Battle of the Low Countries. Naïef als ik was dacht ik Reynout moeiteloos in mijn appartementdecoratie te overtreffen, maar ik had zijn doorzettingsvermogen (en de kelder van de Belgische ambassade) duidelijk onderschat. Gelukkig overheerste uiteindelijk het oranje (althans, dat is hoe ik het zag) en was het feestje geweldig geslaagd. (Er waren wellicht een aantal omwonenden die het daar niet helemaal mee eens waren, maar je kunt nou eenmaal niet altijd iedereen gelukkig maken…)

Zondag stond in het teken van een grote schoonmaak (bedankt!), een afscheid én een nieuw welkom. Mamma en oma hadden toch nog een gaatje in hun agenda’s gevonden om naar Straatsburg af te reizen! En dat met handgas, wie had dat ooit durven dromen (petje af!). Dus zo zat ik maandagochtend niet achter mijn bureau of in een vergadering, maar in de auto naar Riquewihr, een schattig dorpje aan de Route de Vins. Het klinkt misschien stom, maar die dag ben ik pas echt verliefd geworden op de Elzas. Het prachtige weer, de ontluikende natuur (we lopen hier een paar weken voor op Nederland) en het glooiende landschap: het was werkelijk een plaatje. Riquewihr is enigszins te vergelijken met Volendam. Het is charmant, maar toeristisch, hoewel op een totaal andere manier. Eén ding hebben ze gemeen: iedereen is er gek op kitscherige kerst- en paasdecoratie. Het was een prachtige dag, afgesloten in een van mijn favoriete restaurantjes, waar je niet zelf het vlees van de botten af hoeft te halen. Dinsdag had het vaderland (in het Russische en Italiaans zeg je overigens ‘moederland’) mij weer nodig en ging ik plichtsgetrouw om negen uur aan de arbeid, terwijl mamma en oma genoten van een boottochtje over de rivier. Na een meet & greet met Reynouts ouders, die precies in dezelfde week in Straatsburg waren, hebben we ’s avonds Italiaans gegeten op een terras (vakantiegevoel to the max!). Hier heb ik de bevestiging gezien van wat ik al langer vermoedde: ik kan hier nog helemaal niet weg. Er ligt eerst nog een schone taak op mij te wachten: de Italiaans sprekende obers kennis laten maken met de, kennelijk niet zo universele, ‘Italian Coffee’, ook wel amaretto met koffie en slagroom genoemd.

Een vierdaagse en enorm drukke werkweek is vervolgens omgevlogen en toen was het tijd voor een Belgische invasie. De Bryan (Louise), De Jean (Jannes), Lien (Leen) en Tiene (het kan dus wel gewoon) kwamen het fort bestormen. Ik heb moedig standgehouden in de Vlaamse mengelmoes (en bijbehorende humor, die toch best wel op de Nederlandse lijkt, maar dan iets groffer) en het was erg gezellig. Zaterdag heb ik (eindelijk!) even tijd voor mezelf gevonden en ben ik er à la Florence met rugtas, toeristenboekje en camera op uit getrokken. Dit keer trof ik geen rozentuin met uitzicht over de stad, maar een leuk kerkje met een binnenhof waar de zon net doordrong . Aangezien ik toch naar huis moest om mijn normale bril te halen (zowel met als zonder zonnebril op sterkte zag ik geen bal) heb ik meteen mijn boek maar meegenomen en ben ik lekker in het kloosterhofje gaan zitten lezen. Het is het vinden van plekjes als dit – midden in de stad, maar toch rustig en vredig – die me altijd het gevoel geven ergens echt thuis te zijn. De mevrouw van de kerk vond het gelukkig niet erg dat ik van de gastvrijheid gebruik maakte en moest hardop lachen toen ik met mijn normale bril terugkwam en alles waar ik eerst naar had staan turen nu opnieuw ging bekijken. Het was erg leuk Straatsburg eens op een andere manier te bekijken. Dingen waar ik normaal met 20 km/h langsfiets bleken opeens heel bijzonder. Na een avond waar ik verder niet te veel details over zal onthullen (als je danst en leunt tegen een deur die elk moment open kan gaan verzwik je je enkel) was zondag een prachtige dag. Met Anne-Marit heb ik een toeristisch boottochtje over de rivier gemaakt, om daarna met Nina, Julie en Niccoló zelfgemaakte pizza te verorberen op een van de balkonnetjes van het Noorse appartement (naar mijn mening nóg beter dan dat van mij) op de achtste verdieping, vanwaar je de bergen kan zien en een prachtige zonsondergang kunt aanschouwen.

Dan nu even voor de duidelijkheid: op al die dagen die ik niet heb beschreven werk ik. En dat gaat best heel erg goed. Ik heb ontzettend veel geleerd en weet nu beter wat ik wil (althans, dat spookt ergens rond in m’n hoofd en binnen een jaar ga ik daar een concreet idee van maken). Er resten mij hier nu nog 7 werkdagen, beangstigend weinig, voordat ik weer naar huis ‘moet’. Gelukkig wachten mij hele mooie dingen als ik terugkom – om te beginnen met de bruiloft van Rob & Louise – zodat weggaan een stukje minder moeilijk wordt. Er zijn zo veel leuke mensen hier, waar ik een goede band mee op heb gebouwd en Straatsburg is echt een tweede (derde, vierde of vijfde) thuis geworden. Maar voordat we sentimenteel gaan worden: eerst nog een PACE week, drie restaurantbezoeken, een sushinight, Deens verjaardagsfeestje, Koningsdag, een wijntour op de fiets en het bezoek van Naomi en Elzeline!

Dan sluit ik deze blog nu af met de felicitaties voor de mensen die het helemaal tot de eindstreep hebben gehaald (ik zie dit ook als persoonlijke documentatie) en heel veel lieve groetjes.

Tot snel!